Het is een veel besproken verhaal: Antigone, één van de toneelstukken van Sophokles waarvan chronologisch gezien Antigone de laatste is, maar wel als eerste geschreven. De andere stukken zijn Koning Oedipus en Oedipus in Kolonos. Er zijn moderne toneelbewerkingen van Antigone van onder meer Jean Cocteau (1922), Bertolt Brecht (1948), Seamus Heaney (2008), Slavoj Zizek (2016) en Milo Rau (2023). Eén van de bekendste bewerkingen van het stuk is die van Jean Anoulh. Dat stuk is geschreven in 1944 en heeft toen vele malen op de planken gestaan, als laatste in december 2024 in Den Haag door het Nationaal Theater.

Het boek

Arch-Conspirator is een hervertelling van het oude Griekse verhaal. In dit verhaal is het archief belangrijk, want hier wordt het ‘ichor’, de ziel van overleden mensen opgeslagen. En voor Polyneikes is het belangrijk, want hij gelooft erin, Antigone niet. Interessant is dat Kreon er ook niet in gelooft. Hij staat Ismene toe het ichor van haar overleden broer Eteocles te verzamelen, maar slaat het vervolgens niet op.

Wat is er anders? De wereld waar het verhaal speelt, want de aarde is een wereld die verwoest is, de stad waar ze wonen is het enige bewoonbare gebied. Waar Antigone in het originele verhaal vecht om haar broer te begraven, is het hier een gevecht om de ichor van haar broer te verkrijgen. Dat mislukt en Antigone wordt gevangen gezet.

In Greek mythology, ichor (/ˈaɪkər/) is the ethereal fluid that is the blood of the gods and/or immortals.

De opzet van het boek is wel interessant, want je krijgt elk hoofdstuk uit het perspectief van één van de personages te lezen. Ook het perspectief van Kreon, degene waar altijd de grootste twijfel over is, want hoe zit het met Kreon? Heeft hij gelijk of niet? Het is een stevige discussie waard en deze hervertelling die de moeite van het lezen waard is.

Veronica Roth – Arch-Conspirator. Titan Books, 2024.
ISBN 978-1-80446-131-4

Meer boeken waarin theater een rol speelt? Kijk op mijn boekenpagina.